در نشست فرهنگی دیاسپورای افغانستانی در برلین، مجموعه شعری کریمه شبرنگ با نام «خاک تنفس کردم، باران سخن گفتم» رونمایی و نقد شد. در این نشست که روز شنبه ۲۷ ثور در یکی از انجمن‌های فرهنگی برلین برگزار شد، شماری از شاعران، نویسندگان و فرهنگیان افغانستانی مقیم آلمان و به‌خصوص شهر برلین گفت‌وگو و شعرخوانی کردند.
در این محفل ضمن اینکه نویسنده‌ی اثر، برخی از شعرهایش را دکلمه کرد، از سردی بازار کتاب‌خوانی و به‌خصوص بی‌توجهی مخاطبان نسبت به شعر و ادبیات جوان افغانستان انتقاد کرد.
بخش مهم این برنامه به گفت‌وگوی فرهنگیان در پیوند به ادبیات، سیاست و مهاجرت اختصاص داشت و اشتراک‌کنندگان تاثیرپذیری جریان‌های ادبی از سیاست‌های قومی و جریان‌های حزبی را آفت بزرگ ادبیات در عصر جمهوریت خواندند.
یکی از اشتراک‌کنندگان در این نشست گفت:« ادبیات در افغانستان محفلی و قومی و متاثر از جریان‌های سیاسی بود. شاعران ما سیاست زده شده بودند».
نویسنده اثر نیز در سخنانش از قومی شدن فضای فرهنگی و ادبی افغانستان انتقاد کرد و گفت حتی مخاطبان آثار از نظر قومی به مولف نگاه می‌کنند.
شبرنگ، شاعری از بدخشان و لیسانس ادبیات فارسی دانشگاه کابل است و شعرهایش جنبه‌ی اعتراضی دارد. وقتی نخستین مجموعه‌ی شعری‌اش به نام «فراسوی بدنامی» در سال ۱۳۸۹ از سوی انجمن قلم افغانستان نشرشد، مورد تکفیر قرار گرفت و از رفتن به زادگاهش ممنوع شد.
او به پل‌سرخ می‌گوید:«در جامعه افغانستان که زن در آن‌جا حضور معنادار نداشت و ندارد، طبیعی بود که خلق روایت جدید و فمینیستی از حضور معنادار، حقوق و آزادی‌های زنان درجامعه، بیانِ اروتیک اندام‌های زن در شعر، خشمِ سنت‌اندیشان و تاریک‌فکران را برانگیزد».
«پله‌های گناه‌آلود، نگفته‌های اهواریی، عنکبوت دام می‌بافد من خیال و آتش‌بس با شعر»، از جمله آثار چاپ شده‌ای کریمه شبرنگ است.
این شاعر مهاجر از کاشانه نویسندگان شروع کرد و این اثرش که در برنامه «از زخم تا زبان» رونمایی شد، جز آثار دو‌زبانه‌ی دیاسپورای افغانستان در آلمان به‌شمار می‌رود.
